Η δύναμη του σκίτσου: “Κέντρο Εφαρμοσμένων Τεχνών Ορνεράκης”
Είναι αλήθεια ότι το σκίτσο πρωταγωνιστεί στις μέρες μας;
Έχουμε ξεπεράσει πλέον την εποχή του μινιμαλισμού -την έντονη μόδα του μίνιμαλ- δηλαδή τη γραφιστική απόδοση μιας ιδέας με δύο γραμμές και πέντε τίτλους. Ο κόσμος έχει βαρεθεί και ψάχνει κάτι πιο «entertaining», κάτι πιο κοντά σε αυτόν που να είναι ευχάριστο, να είναι «fun». Και «fun» είναι το σκίτσο! Γι’ αυτό και στα social media, όπως στο Facebook, ο κόσμος προτιμάει -τις περισσότερες φορές- αντί να βάλει τον αντίχειρα, το minimal σύμβολο του Ok, να προσθέσει μια αλεπού που αγκαλιάζει μια καρδιά.
Στην ουσία όμως, όλα αυτά τα σκίτσα κάποιος τα σχεδιάζει. Πίσω από οποιοδήποτε δημιούργημα, από τα ρούχα που φοράμε, τα προϊόντα που χρησιμοποιούμε, μέχρι τα emoticon, πίσω από όλα αυτά, υπάρχει ένας σχεδιαστής. Ο σκιτσογράφος είναι ένας δημιουργός και η δουλειά του έχει απίστευτες εφαρμογές: Μία γελοιογραφία, μία κοπέλα που φοράει ένα όμορφο φόρεμα… Το σκίτσο του μπορεί να πλασαριστεί σαν ένα προσχέδιο και στη συνέχεια το τελικό του σχέδιο βρίσκει εφαρμογή στο βιομηχανικό σχέδιο και design.
Η αγορά στο χώρο του σχεδίου έχει ανοίξει πολύ. Για αυτό και οι σπουδαστές που αποφοιτούν από τη «Σχολή Ορνεράκη», επειδή ξέρουν πολύ καλό σχέδιο και είναι επαγγελματίες, έχουν μάθει να εφαρμόζουν το σκίτσο μέσα στη σχολή. Τους ζητείται σαν άσκηση κατά τη διάρκεια της φοίτησή τους -αναφέρω ένα παράδειγμα- να φτιάξουν το λογότυπο, την εταιρική ταυτότητα μιας εταιρείας ή να δημιουργήσουν μια αφίσα ή να ζωγραφίσουν έναν πίνακα με λάδια ή να φτιάξουν ένα graffiti στους τοίχους ή να κάνουν ένα κινούμενο σχέδιο ή ένα κόμικ ή μια εικονογράφηση είτε να φτιάξουν ένα χαρακτήρα. Οπότε όταν βγουν στο χώρο προσανατολίζονται με το αντικείμενο που θα τους ελκύσει: το σινεμά, τη διαφήμιση, τα video games. Είναι άλλωστε τόσες πολλές οι επιλογές. Ουσιαστικά τα πάντα γίνονται πίσω από μία οθόνη. Πίσω από αυτήν την οθόνη, το ορατό αποτέλεσμα που αντικρίζουμε στην οθόνη, το έχει υλοποιήσει ένας σχεδιαστής.
Πόσα χρόνια διαρκεί η φοίτηση του ελευθέρου σχεδίου και του σκίτσου στη «Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών Ορνεράκης»;
Τα βασικά μαθήματα το ελεύθερο σχέδιο και το σκίτσο ακολουθούν τον σπουδαστή για τρία χρόνια (3ετής φοίτηση). Το σκίτσο έχει μια ιδιαιτερότητα, κάτι μοναδικό: τη φαντασία. Σαφώς στην πορεία του συνδέεται με το ελεύθερο σχέδιο μιας και το σκίτσο μπλέκεται μέσα στο ελεύθερο. Το ελεύθερο σχέδιο όμως, ξεκινάει με το still life (νεκρή φύση) μέσω της διαδικασίας «βλέπεις και κάνεις» ενώ με το σκίτσο μπορείς να αποτυπώσεις αυτό που έχεις στη «φαντασία» σου. Για να το επιτύχει κάποιος αυτό χρειάζεται πολύ δουλειά και τριβή με το αντικείμενο. Όπως για παράδειγμα τα παιδιά που κάνουν τατουάζ - είναι κορυφαίοι σχεδιαστές. Εκεί δεν επιτρέπεται να κάνεις λάθος… Φαντάζεσαι; Αυτοί επίσης που κάνουν body painting… Ακόμα και τα κοσμήματα. Και αυτά κάποιος τα έχει σχεδιάσει.
Στις μέρες μας, το σκίτσο έχει εφαρμογή ιδιαίτερα στην τηλεόραση και στο σινεμά και είναι πλέον της μόδας και όλα τα κόμικς γίνονται σειρές όπως η DC Comics, η Marvel… Μία τεράστια επίσης βιομηχανία που απορροφά τους σχεδιαστές-σκιτσογράφους είναι ο κινηματογράφος με τις ταινίες φαντασίας -δεν κατασκευάζονται τα σκηνικά- όπου όλα τα φανταστικά σκηνικά τα σχεδιάζουν οι comic artists. Σχεδιάζουν όλους αυτούς τους φανταστικούς κόσμους μέσα στους οποίους ενσωματώνονται οι ηθοποιοί που παίζουν στο φιλμ. Μέσα στην καλλιτεχνική αυτή ομάδα συνυπάρχει ένα πλήθος σχεδιαστών που φτιάχνουν από τέρατα -κινηματογραφικά έργα όπως το «Lord of the rings», το «Avatar»- μέχρι τα πιο απίθανα σκηνικά φαντασίας. Όλος αυτός ο συναρπαστικός κόσμος είναι φτιαγμένος από σκιτσογράφους. Αναρίθμητοι σχεδιαστές: character designers, character developers, cartoonists, animators, light effect animators.
Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν και οι γονείς. Οι γονείς είναι εκείνοι που δεν το αντιλαμβάνονται, ότι στη νεαρή ηλικία τα παιδιά είναι πολύ εξοικειωμένα με όλα αυτά τα 'οπτικά ερεθίσματα' και σε πολλά από αυτά τους αρέσει να σκιτσάρουν. Και πρέπει να τα αφήσουν να ακολουθήσουν αυτήν τους την επιθυμία, τον ξεχωριστό αυτό τρόπο επικοινωνίας τους με τον περιβάλλοντα χώρο. H κλασική νοοτροπία είναι: "Τι θα γίνει το παιδί μου, σκιτσογράφος;"
Κι όμως, πολλοί από τους Έλληνες σχεδιαστές συνεργάζονται και αμείβονται για τη δουλειά τους από το εξωτερικό (η αμοιβή του σκιτσογράφου στο εξωτερικό είναι υψηλή) ενώ ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα. Γενικά αν κινηθεί κάποιος σωστά, διαφημιστεί, το κυνηγήσει, σαφώς είναι καλός στη δουλειά του, η αμοιβή ενός σκιτσογράφου -ιδιαίτερα στο εξωτερικό- είναι πολύ καλή. Θα χρειαστεί –εννοείται- χρόνο ώστε να απευθυνθεί στις κατάλληλες πηγές, να χτυπήσει τις κατάλληλες πόρτες, να κινηθεί στα φεστιβάλ, να γίνει γνωστός.
Όποιος έχει ταλέντο, είναι επαγγελματίας, είναι δουλευταράς και έχει επιμονή θα τα καταφέρει, θα πετύχει. Διότι το να έχεις το ταλέντο δεν λέει τίποτα πρέπει να το κυνηγήσεις! Ένα θετικό στοιχείο στον τομέα του σκιτσογράφου είναι πως δεν υπάρχει το λεγόμενο «κύκλωμα», όπως για παράδειγμα στο χώρο του θεάτρου που απαιτείται η φυσική σου παρουσία. Ο ηθοποιός πρέπει να βρίσκεται εκεί. Και στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Είτε κάνεις καριέρα στην Αμερική είτε εδώ. Όσο καλός και αν είσαι στην υποκριτική πρέπει να διαθέτεις κοινωνικό προφίλ το οποίο μπορεί και να είναι ενάντια του ποιος πραγματικά είσαι. Αυτή η δέσμευση στη δουλειά του σχεδιαστή-σκιτσογράφου δεν υπάρχει. Μιλάει η ίδια η δουλειά του η οποία:“travels everywhere”. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι σχεδιαστές -μαθαίνουν βέβαια με τον καιρό να προμοτάρουν τον εαυτό τους-γενικά είναι δειλές προσωπικότητες, άνθρωποι χαμηλών τόνων.
Τα σκίτσα έχουν ημερομηνία λήξης;
Τα σκίτσα δεν έχουν ημερομηνία λήξης ποτέ! Αναφέρονται σε διαφορετικές εποχές γιατί ένα σκίτσο όπως η γελοιογραφία - η πολιτική γελοιογραφία που μπορεί να αναφέρεται σε κάποια συγκεκριμένα γεγονότα - μετουσιώνει ένα ιστορικό γεγονός. Η γελοιογραφία είναι ένα είδος κριτικής για την κοινωνία, τους πολιτικούς, τα πολιτικά γεγονότα, τους καλλιτέχνες, για οτιδήποτε θέλει να σχολιάσει. Γι’ αυτό και δεν έχει ποτέ ημερομηνία λήξης. Όπως κι ένα λογοτεχνικό κείμενο ή οποιαδήποτε καλλιτεχνική δημιουργία. Σαν να λέμε πως τα έργα του Νταλί έχουν ημερομηνία λήξης. Ίσα, ίσα όσο πιο ποιοτικό είναι ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα εικαστικό, επιβιώνει, αντέχει μέσα στο χρόνο. Μπορεί να δεις μετά από πάρα πολλά χρόνια την αφίσα του Νταλί στο δωμάτιο ενός παιδιού.
Η εικόνα είναι σύμβολο, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ! Ακόμα και τα μαμούθ που έφτιαχναν στις βραχογραφίες οι άνθρωποι των σπηλαίων είναι ακόμη εκεί. Τα πρώτα κόμικς βασίστηκαν στις βραχογραφίες των σπηλαίων… Ο άνθρωπος-κυνηγός που σκοτώνει το μαμούθ, το γδέρνει… είναι το ‘story telling’ της εικόνας. Ο σκοπός της εικόνας ήταν, είναι και θα είναι, να πει μια ιστορία μέσα από τον κύκλο του καλλιτέχνη που τη δημιουργεί.
Ο μικρός μας γιος συμμετείχε στο θερινό σας τμήμα του σκίτσου και το τελευταίο διάστημα, παρατηρεί γύρω του λεπτομέρειες που εμείς οι ίδιοι δεν τις έχουμε καν αντιληφθεί. Μας μιλάει για το φως, τις σκιές και την τονικότητα στα πρόσωπα των περαστικών. Μήπως το σκίτσο έχει συμβάλλει σε αυτήν την έντονη διερεύνησή του;
Ναι, αυτό συμβαίνει γιατί ο καλλιτέχνης όταν μάθει τις τεχνικές και συνειδητοποιήσει πως όλα είναι φως και όγκοι αρχίζει και βλέπει τα πράγματα μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα. Όπως ένας ηθοποιός διαβάζει ένα λογοτεχνικό κείμενο -πολύ διαφορετικά από έναν άνθρωπο που δεν είναι ηθοποιός- το ίδιο πράγμα κάνει και ένας καλλιτέχνης, διαβάζει τις γραμμές. Ουσιαστικά στη φύση δεν υπάρχουν γραμμές. Η γραμμή τί είναι; Είναι μια απότομη αλλαγή φωτός, υπάρχουν όγκοι που είτε φωτίζονται είτε δεν φωτίζονται. Στο σκοτάδι δεν φωτίζεται τίποτα αλλά μέσα από το σκοτάδι εμφανίζονται όλα και από το φως βγαίνει το σκοτάδι. Όταν λοιπόν ο καλλιτέχνης αντιληφθεί την έννοια του όγκου, μπορεί να παίξει και να διαμορφώσει τους δικούς του όγκους.
Ο Ηλίας Ταμπακέας, είχε κάνει στους μαθητές του μια πολύ ενδιαφέρουσα άσκηση. Είχε τραβήξει κάποιες φωτογραφίες γύρω από το οικοδομικό τετράγωνο της σχολής, στην οδό Θήρας, στη λεωφόρο Πατησίων… Και τους τις είχε παρουσιάσει. Στη συνέχεια ρωτούσε τους μαθητές του, πού είχε τραβηχτεί κάθε φωτογραφία. Οι φωτογραφίες απεικόνιζαν λεπτομέρειες του περιβάλλοντα χώρου. Από τους δέκα μαθητές το βρήκαν δύο. Ένας μαθητής του εκστασιασμένος του απάντησε: «Αααα, εδώ δίπλα στο αστυνομικό τμήμα τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία». Και ήταν όντως μια «άσκηση παρατηρητικότητας». Μετά και τα υπόλοιπα παιδιά άρχισαν να παρατηρούν περισσότερο: ‘Ωωωω! Να ο τόνος που έλεγες, κοίταξε τον όγκο, το φως…’
Άρχισαν να παρατηρούν τα φυσικά φαινόμενα που τα θεωρούμε δεδομένα μέσα από το καλλιτεχνικό τους μάτι γιατί αυτές τις πληροφορίες που συλλέγουν μπορούν να τις αποδώσουν στο χαρτί τους και να φτιάξουν κάτι δικό τους. Είναι μέσα στις τεχνικές γνώσεις η παρατήρηση, δεν μπορείς να αναπαράγεις κάτι αν δεν το δεις. Είναι από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει ένας σπουδαστής στη σχολή: οι όγκοι και το φως. Η σκιά είναι το πιο σημαντικό στοιχείο στο σχέδιο.
Υπάρχει μια αγωνία μέσα στο σκιτσογράφο, τον καλλιτέχνη που δεν μπορεί να εκφραστεί με άλλο μέσο παρά μόνο με το σχέδιο. Όταν λοιπόν ο σκιτσογράφος βρει εμπόδιο το ίδιο το σχέδιο και του λείπουν οι τεχνικές γνώσεις για να προχωρήσει περνάει άσχημα… Δεν περνάει καλά ο ίδιος. Είναι αυτό που λέμε: «έχω κολλήσει»… Η αγωνία του αυτή βέβαια γίνεται κινητήρια δύναμη έκφρασης και δημιουργίας, καινούργιων ιδεών και προτάσεων. Αυτό το ταξίδι της αναζήτησης δεν τελειώνει ποτέ και τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή.
Βλέπω τον πατέρα μου… γενικά οι καλλιτέχνες έχουν μέσα τους αυτή την αγωνία να εξελίσσονται, να ανακαλύπτουν και να ξεπερνούν συνέχεια τον εαυτό τους.
Επομένως, όλη αυτή η αναζήτηση του σκιτσογράφου του δίνει -σε βάθος χρόνου- τη χαρά να ανακαλύψει κάτι καινούργιο ώστε να υπερνικήσει τα δεδομένα του;
Ναι, πάνω σε αυτό που επεσήμανες, είναι πολύ σημαντικό να παρατηρήσουμε αυτή την υπέρβαση, την εξέλιξη. Οι εφευρέσεις τώρα πια έχουν να κάνουν με την εικόνα. Κάποιος λοιπόν είχε την πρωτότυπη σκέψη -βασιζόμενος βέβαια σε αυτά που είχαν ανακαλυφθεί πριν- να θέσει μια νέα πρόταση. Αυτό είναι η «μόδα», αυτό είναι το «στυλ». Αυτό το στυλ είναι κάθε χρόνο διαφορετικό: Στα ρούχα, στα κράνη, στα αυτοκίνητα, στα σκίτσα, στις εφαρμογές των κινητών. Διαρκώς λοιπόν γίνονται μικρές ή μεγάλες εφευρέσεις. Η έρευνα είναι το βασικό συστατικό ενός καλού σχεδιαστή-σκιτσογράφου.
Ανάλογα με τα οπτικά βιώματα -που έχει κάθε άνθρωπος- διαλέγει τον αγαπημένο του σκιτσογράφο. Ισχύει αυτό;
Βεβαίως ισχύει και είναι πολύ σημαντική αυτή η ποικιλομορφία, αυτή που δίνει όλα αυτά τα διαφορετικά στυλ. Και αυτό ακριβώς επιδιώκουμε εδώ στη σχολή. Και από το πρώτο έτος φοίτησης. Θα είδες από τα σκίτσα των αποφοίτων μας που εκτίθενται μέσα στο κτίριο πως σκοπός μας δεν είναι να βγάλουμε καινούργιους «Ορνεράκηδες». Το ζητούμενο είναι να πάρεις όλες αυτές τις πληροφορίες και να φτιάξεις το προσωπικό σου στυλ. Και όχι απαραίτητα να έχεις ένα συγκεκριμένο στυλ γιατί για παράδειγμα ο σκιτσογράφος μας –ο Ντίνος Ξύγκας– μπορεί να κάνει τα πάντα. Σε άλλους πάλι το στυλ είναι ευδιάκριτο. Όταν δεις ένα σκίτσο του Σπύρου Ορνεράκη ή του Αρκά θα το αναγνωρίσεις. Ο καθένας έχει τον τρόπο του, αλλά μέσα από αυτήν τη διαφορετικότητα είναι που γεννιέται μια νέα πρόταση. Η σχολή αφήνει τον σπουδαστή της να ανακαλύψει τον εαυτό του και να ακολουθήσει το προσωπικό του στυλ. Ένας καλλιτέχνης πρέπει να διέπεται από ήθος, ευγένεια και πνεύμα συνεργασίας.
Επομένως, η «Σχολή Ορνεράκης» επιδιώκει αυτή τη διαφορετικότητα;
Πλέον όλοι δουλεύουν σε ομάδες. Όσο αλλιώτικος και αν είναι ένας άνθρωπος οφείλεις να διαφυλάξεις αυτή του τη διαφορετικότητα γιατί αυτή είναι που θα τον απογειώσει. Δεν είμαστε εδώ για να φτιάξουμε ρομποτάκια. Δεν υπάρχει περίπτωση στη σχολή να κοροϊδέψει κάποιος έναν που διαφέρει. Υπάρχει αυτό το κλίμα στη σχολή… Ο καθένας είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Ερχόντουσαν μαθητές με ζωγραφισμένα πρόσωπα, άλλοι με σκουλαρίκι στο μάτι, ο καθένας έχει το δικό του στυλ. Δεν υπάρχει περίπτωση να του πούμε: “Πως είσαι ντυμένος έτσι;”
Ειδικά στην εφηβική ηλικία και γενικά για τους καλλιτέχνες, το θέμα της αποδοχής είναι πολύ σημαντικό. Έχουν τεράστιο θέμα ανασφάλειας και είναι σημαντικό να συνεργάζονται με ομάδες που δεν θα τους κρίνει κάποιος.
Και έχουμε σπουδαστές που μόνο στο χώρο της σχολής αισθάνονται αυτή την ελευθερία, την αποδοχή, ούτε με την οικογένειά τους, ούτε στο σχολείο τους… Ήρθαν εδώ και συνειδητοποίησαν πως δεν υπήρχε κάποιος να τους κρίνει. Η μόνη κριτική ήταν πάνω στη δουλειά τους. Εξάλλου, είναι ο βασικός νόμος της φύσης: “Xωρίς ποικιλία δεν υπάρχει εξέλιξη.”
Πραγματικά, είναι πολύ σημαντικό αυτό που ανάφερες Ελένη… Από προσωπική μου εμπειρία, με τα αγόρια μας μέσα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, έχω δει πως γενικά αυτός που διαφέρει είτε ξεχωρίζει για τις πνευματικές του, καλλιτεχνικές του, αθλητικές του ιδιαιτερότητες δεν γίνεται εύκολα αποδεκτός. Γιατί;
Απλούστατα επειδή το σύστημα δεν θέλει ανεξάρτητους ανθρώπους, δεν θέλει ανθρώπους που σκέφτονται, ανθρώπους που έχουν καινούργιες προτάσεις. Το σύστημα θέλει ανθρώπους που είναι «πρόβατα», άβουλα πλάσματα που ακολουθούν το κατεστημένο και καταναλώνουν αυτά που τους προωθούν. Τους σκεπτόμενους ανθρώπους τους φοβούνται γιατί είναι επικίνδυνοι. Επικίνδυνοι να ανατρέψουν το σύστημα και αυτό βέβαια συνέβαινε πάντα.
Είδα στο Facebook ότι έχεις αναρτήσει μία νέα εκδήλωση για το 1ο Φεστιβάλ που διοργανώνει η σχολή. Τι είναι αυτό το φεστιβάλ;
Είναι το "1ο Φεστιβάλ Εφαρμοσμένων Τεχνών", είναι στην ουσία μία περίληψη όλων αυτών που συζητούσαμε πριν. Δηλαδή είναι μια πολύ μικρή παρουσίαση των δυνατοτήτων ενός ανθρώπου που σχεδιάζει, των διαφορετικών εφαρμογών του σκίτσου. Μόνο που πλέον γίνεται από τους ίδιους τους καλλιτέχνες, τους επαγγελματίες, η παρουσίαση της δουλειά τους μέσω workshops (εργαστήρια) και master classes (βασικά μαθήματα) που αφορούν διάφορους τομείς για παράδειγμα:
Σκίτσο
Τατουάζ
Γραφιστική
Video games
Θα μιλήσουν με το κοινό, θα μοιραστούν τις εμπειρίες τους, θα «φωτίσουν» όλα αυτά τα θεωρητικά πράγματα που άκουσες πριν. Όλα αυτά θα γίνουν πράξη σε αυτό το φεστιβάλ. Προβολές κινηματογραφικές, κινούμενα σχέδια, video games, ομιλίες και συζητήσεις από εκδότες, ώστε να καταλάβει ο κόσμος την έννοια των εφαρμοσμένων τεχνών.
Είναι το 1ο Φεστιβάλ και φιλοδοξούμε να γίνει international. Οι περισσότερες εκδηλώσεις θα γίνουν στο κτίριο της σχολής και στο «Impact Hub Athens» στου Ψυρρή. Οι καλλιτέχνες που θα συμμετέχουν είναι απόφοιτοι της «Σχολής Ορνεράκης» αλλά και άλλοι καταξιωμένοι καλλιτέχνες που σταδιοδρομούν στο χώρο θα συμμετέχουν ως guests στα καλλιτεχνικά δρώμενα του φεστιβάλ.
Ζητάτε «εθελοντές» για το φεστιβάλ. Για ποιο σκοπό θέλετε τους εθελοντές;
Έχουμε κάνει τρία open calls. Ένα στους καλλιτέχνες, ερασιτέχνες του χώρου (comic artists) που κάνουν αυτοεκδόσεις, τα λεγόμενα “fanzine”. Τους έχουμε καλέσει να δείξουν τη δουλειά τους, να συναντηθούν με τους επαγγελματίες του χώρου και να δουν πως θα προωθήσουν τη δουλειά τους (ποιες πόρτες πρέπει να χτυπήσουν).
Το δεύτερο open call, αφορά ένα διαγωνισμό για το παιδικό μας τμήμα, τους μικρούς μας φίλους του σκίτσου-κόμικς που τους παροτρύνουμε να συμμετάσχουν και δίνουμε και κάποιες υποτροφίες για τη φοίτησή τους στο τμήμα.
Το τρίτο open call, αφορά τους εθελοντές, τους ανθρώπους που αγαπάνε το σχέδιο, το σκίτσο και θέλουν να μιλήσουν με τους καλεσμένους που θα παραβρεθούν και να βοηθήσουν.
Η συνεργασία και ο εθελοντισμός είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του “Φεστιβάλ”.
Είναι άνθρωποι που θα είναι παράγοντες του φεστιβάλ, θα έρθουν να μας στηρίξουν, να μας βοηθήσουν, να δείξουν έμπρακτα την αγάπη τους σε αυτό που πάμε να κάνουμε. Όλη αυτή η κίνηση γίνεται αφιλοκερδώς, το φεστιβάλ δεν έχει είσοδο, δεν έχει επιχειρηματικό χαρακτήρα, έχει «φεστιβαλικό» χαρακτήρα. Το φεστιβάλ είναι ευχάριστο, είναι "fun" και θα έχει ποικίλα δρώμενα. Είναι συγκινητικό το πόσοι άνθρωποι έχουν δουλέψει με πολύ κέφι αφιλοκερδώς, έχουν δώσει την ψυχή τους ώστε να πραγματοποιηθεί το φεστιβάλ, αυτή «η γιορτή των εικαστικών τεχνών» και «εφαρμοσμένων τεχνών».
Επομένως, το σκίτσο είναι ένα μέσο ψυχαγωγίας για τα νεαρά παιδιά;
Σαφώς. Και πέρα από το ότι ψυχαγωγεί, το καλό με το σκίτσο είναι πως δεν έχει κανενός είδους περιορισμό. Για παράδειγμα ο χορός, ο αθλητισμός… σε περιορίζει το σώμα σου δεν μπορείς να κάνεις τα πάντα. Αν είσαι πολύ κοντός, έχεις κάποιου είδους δυσπλασία, υπάρχουν φυσικοί περιορισμοί. Ενώ το σκίτσο δεν έχει. Υπάρχουν παιδιά που σκιτσάρουν και έχουν κινητικά προβλήματα. Στο σκίτσο όλα βρίσκονται στο κεφάλι του δημιουργού. Κάποιοι καλλιτέχνες ζωγραφίζουν ακόμη και με το στόμα, με τα πόδια.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ήρωας σε σκίτσο;
Μου αρέσουν γενικά οι σούπερ ήρωες: ο Κόναν ο βάρβαρος, ο Superman, ο Batman. Αγαπημένο μου κινούμενο σχέδιο: «Ο Ροζ Πάνθηρας».
Εκτός από το σκίτσο ποια άλλα τμήματα μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει στο «Κέντρο Εφαρμοσμένων Τεχνών Ορνεράκης»;
Έχουμε μονοετές τμήμα σκίτσου, έχουμε διάφορα σεμινάρια κατάρτισης όπως «Καλλιγραφία», ό,τι έχει να κάνει με το σχέδιο, «Κατασκευή γραμματοσειρών», ποικίλα σεμινάρια για γραφίστες, για εικονογράφηση. Ένα βασικό κομμάτι στην εκπαίδευση του σκίτσου είναι να μπορείς να διατηρείς στη μνήμη σου την εικόνα, όση ώρα χρειάζεται για να την αποδώσεις στο χαρτί.
Έχω μια εικόνα στο μυαλό μου και θέλω να την αποτυπώσω. Μπορείς σιγά-σιγά να εκπαιδευτείς και να την κρατήσεις την εικόνα στη μνήμη σου -για παράδειγμα- για ένα χρόνο. Στην αρχή την κρατάς για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου, μετά για λεπτά, μετά “forever”. Όλα θέλουν πρακτική! Γι’ αυτό δεν πιστεύω μόνο στο ταλέντο αλλά στην πολλή δουλειά!
VALIA S BLOG